Rusland heeft vorig jaar 124.900 immigranten geregistreerd. Dat betekende een daling met 4 procent tegenover het jaar voordien. Dat staat in een rapport van de Russian Academy of National Economy and Public Administration (Ranepa). De onderzoekers wijzen erop dat deze cijfers de sterkste terugval betekenen sinds de instorting van de Sovjet-Unie dertig jaar geleden. Bovendien benadrukt het rapport dat de Russische emigratie vorig jaar met 16,9 procent is toegenomen.

Voor de eerste keer is de immigratie er niet in gelukt om de inkrimping van de Russische bevolking te compenseren. De grootste terugval werd vastgesteld bij migranten uit Oekraïne en Oezbekistan.

“Rusland moet elk jaar driehonderdduizend inwijkelingen aantrekken om zijn bevolking op peil te houden,” zegt Nikita Mkrtchyan, analist bij Ranepa. “Men verwacht dit jaar weliswaar opnieuw een lichte toename, maar toch zal wellicht ook dit keer het streefdoel van 200.000 immigranten niet worden gehaald. Rusland kon in het verleden veel inwijkelingen onder meer uit Oekraïne, Moldavië en Georgië aantrekken. Deze populaties zoeken hun toekomst echter steeds meer in westerse landen. Anderzijds oefenen ook groeimarkten zoals Kazachstan en Azerbeidzjan, in het verleden zelf belangrijke bronnen van Russische inwijkelingen, steeds meer aantrekkingskracht uit op migranten uit Centraal-Azië.”

“Rusland zou mogelijk immigranten kunnen vinden in Iran, Afghanistan, Pakistan, India of het Midden-Oosten,” beklemtoont Ranepa. “Er is hier echter sprake van een grote etno-culturele kloof. Rusland heeft weinig expertise in de omgang met dergelijke immigranten-populaties.” De Russische regering kondigde eerder al aan tegen het midden van volgend decennium ongeveer tien miljoen Russisch-sprekende migranten te willen aantrekken. Die maatregel zou de inkrimping van de Russische bevolking moeten kunnen helpen omkeren. De Russische bevolking telde vorig jaar nog 146,8 miljoen inwoners. Dat betekende een daling met bijna 80.000 eenheden. Dat was de eerste afname in tien jaar tijd.

De Russische president Vladimir Poetin heeft de stopzetting van de ontvolking als een prioritair beleidspunt naar voor geschoven. Wetenschappers merken op dat het land zijn tweede demografische crisis doormaakt. De generatie die na de instorting van de Sovjet-Unie is geboren, heeft nu zijn vruchtbare leeftijd bereikt. In zijn verkiezingscampagne vorig jaar beloofde Vladimir Poetin om de volgende drie jaar 8,6 miljard dollar uit te geven aan programma’s die een verdere ontvolking moesten tegenhouden. Die programma’s omvatten onder meer hypotheeksubsidies voor jonge gezinnen en een financiële ondersteuning van het moederschapsverlof.

Lees Verder

De wereldwijde militaire bestedingen hebben het voorbije jaar een niveau van 1.822 miljard dollar bereikt. Dat was een toename met 2,6 procent tegenover het jaar voordien. Dat blijkt uit een rapport van het Stockholm Peace Research Institute (Sipri). De onderzoekers benadrukken daarbij dat de wereldwijde militaire bestedingen inmiddels tot het hoogste niveau sinds de Koude Oorlog zijn opgelopen. De toename moet volgens het rapport worden gelinkt aan een reeks veronderstelde bedreigingen en een aantal crisissen. Daarnaast zijn verschillende legers gestart met een belangrijke modernisering van hun uitrusting.

Ook vorig jaar bleven de Verenigde Staten de grootste investeerder in militaire uitrusting. De bestedingen namen tegenover het jaar voordien met 4,6 procent toe tot 649 miljard dollar.

“De kloof in militaire bestedingen tussen de Verenigde Staten en de rest van de wereld blijft groot,” zegt Aude Fleurant, directeur van Sipri. “Daarbij moet men echter niet alleen naar het beleid van huidig Amerikaans president Donald Trump kijken. Er is immers ook een impact van eerdere beslissingen. Een aantal van de nieuwe Amerikaanse militaire programma’s werden nog door Barack Obama, de voorganger van Trump, goedgekeurd. Veel projecten hebben ook te maken met ontwikkelingskosten voor nieuwe systemen.”

Met een budget van 250 miljard dollar behoudt ook China zijn tweede plaats. De Chinese investeringen in militaire apparatuur liepen met 5 procent op tegenover het jaar voordien. Daarmee kenden de Chinese militaire uitgaven voor het vierentwintigste jaar op rij een toename. “Een gedeelte van die uitgaven is uiteraard bedoeld als afschrikmiddel voor Amerikaanse strategieën in de regio,” erkent Fleurant. “Anderzijds investeert de Chinese overheid ook zwaar in nieuwe wapentechnologieën. De voorbije tien jaar zijn de Chinese uitgaven voor defensie met 83 procent gestegen.”

“China hanteert trouwens een specifiek beleid rond zijn militaire uitgaven,” beklemtoont de Sipri-directeur. “In tegenstelling tot veel West-Europese en Noord-Amerikaanse landen, heeft China zijn militaire budget gekoppeld aan zijn bruto binnenlands product. Daarbij is bepaald dat elk jaar 1,1 procent van dat pakket aan militaire uitrusting zal worden geïnvesteerd. Wanneer China een sterke economische groei kent, zullen dan ook de militaire uitgaven van het land een aanzienlijke toename kennen.” Saudi-Arabië schroefde zijn militaire budgetten wel met 6,5 procent terug, maar blijft met een bedrag van 67,6 miljard dollar toch status-quo op een derde plaats. Daarna volgen India en Frankrijk.

Opmerkelijk is de terugval van Rusland van een vierde naar een zesde plaats. “De Russische militaire bestedingen vielen het voorbije jaar met 2,5 procent terug,” aldus Fleurant. “Het Russische leger bevindt zich momenteel tussen twee belangrijke moderniserings-programma’s. In de cijfers moet ook rekening gehouden worden met laattijdige betalingen aan de Russische wapenindustrie. Daardoor zijn de statistieken enigszins vertekend. Daarnaast is er echter ook nog de waardedaling van de Russische roebel.” In Europa stegen de uitgaven daarentegen met 1,4 procent tot een totaal van 364 miljard dollar.

Oost-Europa liet daarbij de sterkste stijgingen optekenen. “Dat heeft te maken met percepties over een groeiende dreiging uit Rusland,” verduidelijkt Fleurant nog. Sipri berekende verder dat de negenentwintig lidstaten van de Noordatlantische Verdragsorganisatie (Navo) vorig jaar over een gezamenlijk militair budget van 963 miljard dollar beschikten. De alliantie vertegenwoordigde daarmee 53 procent van de wereldwijde militaire uitgaven. In Afrika was er een daling met 8,4 procent. De Afrikaanse militaire uitgaven bereikten vijf jaar geleden een absolute piek. Sindsdien kon elk jaar een daling worden gemeld. In het Midden-Oosten was er vorig jaar sprake van een inkrimping met 1,9 procent.

Lees Verder

Over de hele wereld is er geen land dat een grotere ongelijkheid kent dan Rusland. Dat blijkt uit een rapport van de bank Crédit Suisse. Uit de studie bleek dat in Rusland de 10 procent rijkste inwoners samen 82 procent van de totale nationale particuliere rijkdom in bezit hebben. Daarmee kent Rusland de meest onevenwichtige verdeling van rijkdom in de hele wereld. De studie geeft verder aan dat Rusland momenteel vierenzeventig miljardairs telt. Dat vermogen is groter dan de volledige spaarreserves van de rest van de bevolking.

Uit een enquête van het onderzoeksbureau Levada blijkt dat de ongelijke verdeling van de rijkdom voor de bevolking de grootste frustratie met president Vladimir Poetin vormt. Volgens 45 procent van de respondenten is de president er niet in gelukt om een meer evenwichtige distributie van het inkomen tot stand te brengen.

Wereldwijd bezit de tien rijkste 10 procent van de bevolking 85 procent van de totale rijkdom. Rusland wordt in de rangschikking gevolgd door India (77,5 procent), de Verenigde Staten (76 procent) en Brazilië (72 procent). Verder volgen Duitsland (65 procent), China (62 procent), Groot-Brittannië (59 procent), Canada (57 procent) en Italië (56 procent). In Frankrijk is er nog sprake van 53 procent. In Japan heeft de rijkste 10 procent van de bevolking minder dan de helft van de totale particuliere rijkdom in handen. Het land haalt in de studie van Crédit Suisse een score van 48 procent.

“De rijkdom van de Russische huishoudens kende in het begin van de eeuw een snelle groei, toen de wereldwijde grondstoffenmarkten een hoge vlucht kenden,” benadrukt Credit Suisse. “De rijkdom per volwassene steeg tijdens in de eerste zeven jaar van deze eeuw achtvoudig. Sindsdien was er echter sprake van een stagnatie. De roebel was een onstabiele valuta. Gedurende twaalf maanden steeg de totale rijkdom van de wereld met 4,6 procent tot een gezamenlijk totaal van 317 biljoen dollar. Dat is sneller dan de bevolkingsgroei.”De gemiddelde volwassene in de wereld heeft 63.100 dollar aan rijkdom. Dat was een stijging met 4,6 procent tegenover het jaar voordien. Over vier jaar zou de wereldwijde rijkdom moeten oplopen tot 399 biljoen dollar. Het onderzoek toonde ook aan dat de wereld 42 miljoen miljonairs heeft.

De Verenigde Staten hebben het meest bijgedragen aan de wereldwijde welvaart. In totaal werd een bedrag van 6,3 biljoen dollar toegevoegd. De totale Amerikaanse rijkdom kwam daardoor op 98 biljoen dollar. Het jongste decennium hebben in de Verenigde Staten zowel de tolate rijkdom als het vermogen per volwassene een onafgebroken groei gekend. China staat op het gebied van rijkdom inmiddels op de tweede plaats. Tien jaar geleden had China voor de eerste keer meer vermogende particulieren dan Japan. Acht jaar geleden werd China ook in totale rijkdom groter dan Japan.

Het rapport toonde ook dat vrouwen nu verantwoordelijk zijn voor naar schatting 40 procent van de wereldwijde welvaart. Hun aandeel in rijkdom is in de loop van de twintigste eeuw aanzienlijk toegenomen. De top tien van landen met de grootste gemiddelde rijkdom per inwoner bestaat vooral uit kleinere en dynamische economieën zoals België, Denemarken, Nieuw-Zeeland, Noorwegen, Singapore en Zwitserland, naast Australië, Canada, Frankrijk en de Verenigde Staten. Opvallende signalen van opkomende welvaart zijn te vinden in Chili, de Tsjechische Republiek, Estland, Maleisië, Polen en de Verenigde Arabische Emiraten.

De bevindingen van de Crédit Suisse komen overeen met de resultaten van de ongelijkheidsindex van Oxfam en Development Finance International. In die index, die landen rangschikt volgens de inspanningen die worden gedaan om de ongelijkheid te verminderen, staat Rusland pas op een vijftigste plaats. Rusland haalt daarbij een lagere score dan al zijn Oost-Europese buren en Georië. Denemarken voert de lijst aan. Nigeria eindigde voor het tweede jaar helemaal onderaan. “Zuid-Korea, Namibië en Uruguay hebben sterke stappen gezet om de ongelijkheid te verminderen,” zegt de studie. “Helaas doen landen als India en Nigeria het in het algemeen erg slecht. Dat geldt bij de rijkere landen ook voor de Verenigde Staten.”

Lees Verder

Mensen die ervoor kiezen te emigreren, hebben meestal in hun land de beste opleiding genoten. Dat zegt een onderzoek van wetenschappers Norwegian University of Science and Technology (NTNU). Deze conclusie van de studie is in tegenspraak met meningen die in het algemeen tegenover migratie worden aangehouden.

“Uit het onderzoek bleek dat migranten hun land van herkomst vaker verlaten als werkzoekenden dan als vluchtelingen,” zegt onderzoeksleider Costanza Biavaschi, professor economie aan de Norwegian University of Science and Technology. “Werkzoekenden wijken liever uit naar landen waar zij voor zichzelf ook grotere kansen zien. Tevens kon men vaststellen dat de lidstaten van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) uit deze migratiebeweging de grootste voordelen halen. De landen van herkomst ervaren daarentegen de grootste negatieve impact.”

“Migranten met de hoogste vaardigheidsniveaus reizen naar de meest productieve landen,” benadrukt professor Biavaschi. “Mensen met een diploma hoger onderwijs tonen drie tot vier keer meer kans om te emigreren dan landgenoten met een lager opleidingsniveau. Men kan hierin wel sterke variaties opmerken, maar de trend is duidelijk. Geografische afstand vormt daarbij een belangrijke factor. Naarmate migranten vanuit hun land van herkomst naar hun nieuwe bestemming een grotere afstand afleggen, blijken ze in het algemeen over een hoger opleidingsniveau te beschikken.”

“Dat blijkt ook bij de migratie vanuit Mexico naar de Verenigde Staten,” betoogt Costanza Biavaschi. “Bij deze migranten heeft een kleiner percentage een diploma hoger onderwijs dan bij landgenoten die in Mexico blijven. Er zijn voor deze migratie dan ook relatief weinig inspanningen nodig. Het land van bestemming is immers vlakbij. Er is ook geen zee die de reis zou kunnen bemoeilijken.” Biavaschi benadrukt dat migranten kunnen helpen om in hun land van bestemming de welvaart en andere socio-economische omstandigheden te verbeteren. Die impact kan tot 4 procent oplopen.

De studie benadrukt dat vrijwel alle lidstaten van de Oeso dankzij de positieve selectie onder immigranten een hoger welvaartsniveau kunnen laten optekenen. “Ook vanuit mondiaal perspectief is er sprake van een positieve invloed op het welzijn,” zegt Biavaschi. “De winst in het land van bestemming is immers groter dan het verlies in de regio’s van herkomst. Er moet daarbij gewag worden gemaakt van een concentratie. Landen die van origine de grootste productiviteit tonen, zullen door migratie hun hoogopgeleide beroepsbevolking nog verder uitbreiden. De verliezers zijn de naties waar het grootste aantal geschoolde werknemers vertrekken.”

“Kleine landen waar slechts een klein percentage van de bevolking hoger onderwijs heeft genoten, zijn daarbij de grootste slachtoffers,” besluit Biavaschi.

Lees Verder

De wereldwijde politiek is nog steeds in grote mate gebaseerd op familiale dynastieën. Dat zegt een onderzoek door wetenschappers aan de Oklahoma State University en de Purdue University, gebaseerd op een analyse van de achtergronden van meer dan duizend presidenten en premiers in de Sub-Sahara, Azië, Europa, Noord-Amerika en Latijns-Amerika sinds het begin van deze eeuw.

Uit het onderzoek bleek dat gemiddeld 12 procent van alle wereldleiders afkomstig is van huishoudens met politieke banden. De wetenschappers ontdekten ook dat familiale connecties in alle regio’s van belang waren. De banden kwamen ook naar voren in zowel monarchieën als democratieën. Het fenomeen werd tevens in zowel rijke als arme landen geregistreerd.

“Familiale banden kunnen in de politiek van groot belang zijn,” betoogt onderzoeksleider Farida Jalalzai, professor politieke wetenschappen aan de Oklahoma State University. “Uit onze studie blijkt dat gemiddeld één op de tien wereldleiders afkomstig is uit families met politieke banden. Bekende voorbeelden zijn onder meer de voormalige Amerikaanse president George W. Bush, de Canadese premier Justin Trudeau en de voormalige Argentijnse president Cristina Fernández de Kirchner. In monarchieën wordt de macht van nature geërfd. Maar het fenomeen is ook in democratieën aanwezig.”

“In democratieën kunnen burgers nochtans hun leiders door vrije en eerlijke verkiezingen aanduiden,” aldus professor Jalalzai. “Maar zelfs hier kunnen familiale banden aanzienlijke voordelen opleveren. De omkadering door een politieke familie biedt kandidaten naamsbekendheid, politieke ervaring en een betere toegang tot bondgenoten en middelen. Bush en Trudeau zijn typische voorbeelden van democratisch verkozen staatsleiders met vaders die eerder dezelfde functie hadden vervuld.”

“Technisch gezien had Noord-Amerika eigenlijk het hoogste aantal politieke leiders met familiebanden,” verduidelijken de onderzoekers. “Twee van de acht presidenten en premiers in de regio waren gerelateerd aan vroegere staatshoofden. Deze regio bestaat echter uit amper twee landen. Dat zou dus de resultaten kunnen vertekenen. Met uitsluiting van Noord-Amerika staat Europa bovenaan de lijst met leiders uit politieke families. In deze regio, gekenmerkt door robuuste democratieën, kwam 13 procent van de presidenten en premiers uit politieke families. Dat is dezelfde verhouding als in Latijns-Amerika.”

“De Afrikaanse Sub-Sahara vertoonde het laagste percentage leidinggevenden met familiebanden,” zegt professor Jalalzai. “Hier bleek slechts 9 procent een dergelijke band te hebben. Die banden blijken echter bijzonder sterk, want 62 procent toonde een relatie met een voormalige president of premier. Voorbeelden zijn Joseph Kabila van de Democratische Republiek Congo en Uhuru Kenyatta van Kenia. In Azië tenslotte blijken bijna 11,3 procent van de leiders een politieke stamboom te hebben. Driekwart van die stambomen waren gesitueerd in autocratieën zoals Bhutan, Bhutan, Kazachstan en Sri Lanka.”

De studie toonde ook aan dat vrouwelijke leiders vaker uit een politieke familie komen dan hun mannelijke tegenhangers. “Bij de vrouwelijke leiders liet 29 procent een band met een politieke familie optekenen,” benadrukken de onderzoekers. “Dat is gevoelig meer dan een score van ruim 10 procent bij mannelijke toppolitici. Deze vaststelling suggereert dat familiebanden voor vrouwen bijzonder belangrijk zijn om in de politiek te komen. De ondersteuning van een machtig mannelijk familielid – bij voorkeur een voormalig president of premier – blijkt voor vrouwelijke politici vaak een groot voordeel. Dit zou kunnen helpen om geloofwaardigheid bij kiezers en politieke insiders op te bouwen.”

Lees Verder

De lidstaten van de Europese Unie moeten meer inspanningen doen om immigranten beter en sneller te laten integreren. Inwijkelingen zijn immers van groot belang om de arbeidsmarkt van de Europese Unie aan te vullen. Dat is de boodschap van een rapport van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (Oeso). Het voorbije jaar zijn in de Europese Unie in totaal 139.000 immigranten gearriveerd. Spanje was met 65.000 migranten – waaronder ook een groep vluchtelingen uit Venezuela en Colombia – het belangrijkste land van aankomst, gevolgd door Italië (23.000).

De Oeso benadrukt dat immigratie een wereldwijd fenomeen vormt en voegt eraan toe dat elk jaar in de lidstaten van de Oeso ongeveer vijf miljoen nieuwe immigranten arriveren,” aldus het rapport. Christophe Dumont, hoofd van de International Migration Division bij de Oecd, zegt dat de Europese immigratie in het juiste perspectief moet worden geplaatst. “De voorbije zestien maanden heeft Colombia alleen al meer dan een miljoen Venezolaanse vluchtelingen opgenomen,” benadrukt hij. “De toestroom van nieuwkomers in Europa heeft de populistische partijen echter de kans geboden het anti-migratiesentiment aan te wakkeren en politieke bijval te winnen.”

“Marine Le Pen in Frankrijk, Matteo Salvini in Italië, Viktor Orbán in Hongarije en Theo Francken in België hebben allemaal gekozen om immigratie voor electorale doeleinden te demoniseren, ondanks consensus onder economen dat migratiestromen positief zijn voor de economie,” aldus Dumont. “Met één migrant per duizend inwoners stijgt het bruto binnenlands product per hoofd van de bevolking onmiddellijk met gemiddeld 0,17 procent. Dit stijgt naar 0,32 procent in het tweede jaar. Tegelijkertijd wordt de werkloosheid met 0,14 punten verlaagd. Ondanks de kosten die hun komst op korte termijn kan vertegenwoordigen, hebben vluchtelingen een neutraal of positief effect op de economie.”

“De grotere arbeidspopulatie door vluchtelingen wordt aangeboden, wordt in sommige gevallen gezien als een manier om het tekort aan werknemers te verminderen, waarmee de gevolgen van een verouderende Europese beroepsbevolking zouden kunnen worden opgevangen,” zegt de Oeso. “De recente immigratiestromen vielen echter op een moment dat veel Europese landen nog steeds herstelden van de economische crisis en geconfronteerd werden met aanhoudend hoge werkloosheidscijfers. De publieke perceptie is daardoor niet altijd positief geweest. Gevreesd werd voor negatieve effecten op de lonen en de werkgelegenheid, vooral onder laagopgeleide werknemers.”

In het rapport wordt nog aangevoerd dat bij de laaggeschoolde werknemers immigranten een grotere arbeidsparticipatie kennen dan de lokale bevolking. “Immigratie is niet het probleem,” zegt Dumont. “De lokale bevolking is immers meestal op zoek naar betere banen dan de immigranten. Het grote knelpunt is dat de arbeidsmarkt niet goed werkt. In Europese landen waar tussen de lokale bevolking en de immigranten een grotere interactie leeft, worden inwijkelingen voor het land eerder als een kans dan als een probleem bestempeld.”

Lees Verder

De Europese Unie heeft over een periode van vijftien jaar aan fraude meer dan 9 miljard euro aan budgetten verloren. De lidstaten doen echter weinig moeite om de problemen te voorkomen of de daders te straffen. Dat zegt een rapport van het European Anti-Fraud Office (Olaf), gebaseerd op een analyse van cijfers die twee jaar geleden werd afgesloten. Het European Court of Auditors merkt daarbij op dat slechts een bedrag van 2,6 miljard euro kon worden gerecupereerd. In totaal had Olaf voor 541 dossiers een gerechtelijke vervolging geadviseerd, maar bij slechts 308 klachten werd daarop ook ingegaan, terwijl 171 zaken wegens gebrek aan voldoende bewijzen werden afgewezen.

Uiteindelijk zouden slechts 137 veroordelingen volgen. Het rapport merkt daarbij op dat lang niet alle fraudezaken ook daadwerkelijk worden gerapporteerd, zodat de omvang van het probleem in werkelijkheid wellicht nog veel groter zal zijn. “We hebben vastgesteld dat de Europese Commissie niet over uitgebreide informatie beschikt over de omvang, de aard en de oorzaken van fraude, vooral vanwege het gebrek aan informatie-uitwisseling tussen de lidstaten,” aldus het rapport. De audit wijst daarbij ook op een aantal problemen die Olaf beletten frauduleus aangewend Europees geld te kunnen recupereren.

“Een belangrijk punt is het huidige Europese wettelijke kader, waarin de hoofdverantwoordelijkheid voor de fraudebestrijding bij de lidstaten ligt,” zegt het rapport. “Daarbij moet echter worden vastgesteld dat de lidstaten terzake vooral een gebrek aan activiteit tonen. Verder is de meldingsdrempel voor de controle op Europese betalingen vastgesteld op 10.000 euro, terwijl sommige van de projecten die het meest vatbaar zijn voor fraude – vaak gaat het om agrarische initiatieven – onder die grens blijven. Eén specifieke oplossing stelt lidstaten dankzij de database Edes in staat om bekende fraudeurs uit Europese contracten te weren.”

“De Europese Commissie heeft de voorbije twee jaar echter slechts negentien economische partijen uitgesloten,” wordt er opgemerkt. “Nochtans was er twee jaar geleden alleen al melding gemaakt van 820 vermoedelijke fraudegevallen.” Daarnaast heeft de Europese Commissie ook het informatica-platform Arachne ontwikkeld. Daar kunnen de meest risicovolle projecten en begunstigden worden geïdentificeerd. Het rapport besluit dat de Europese Unie behoefte heeft aan een robuust systeem voor fraude-rapportage, dat informatie verstrekt over de omvang, aard en grondoorzaken van fraude.

Het Europees Openbaar Ministerie (Eppo), dat de bevoegdheid heeft misdaden tegen de financiële belangen van de Europese Unie te onderzoeken en te vervolgen, wordt binnen twee jaar operationeel. Naast het Eppo kunnen de lidstaten samenwerken met gedelegeerde Europese aanklagers.

Lees Verder

De introductie van grote bedrijven in een regio kan een grote impact hebben op de samenstelling van de lokale gemeenschappen. Die invloed zal zich vaak in gentrificatie uiten. Dat zegt Alexandra Staub, professor stedenbouw aan de Pennsylvania State University, naar aanleiding van de beslissing van het ecommerce-bedrijf Amazon om in New York en Washington nieuwe belangrijke vestigingen te openen. Professor Staub merkt op dat deze bedrijven voor die beslissingen vaak belangrijke tegemoetkomingen krijgen van de lokale autoriteiten voor hun bijdrage aan de economie, terwijl er volgens hem naar een bredere impact op de maatschappij.

“Wanneer grote bedrijven naar een gebied verhuizen, verkondigen politici vaak dat de onderneming nieuwe banen zal creëren, de fiscale inkomsten zal verhogen en economische groei zal garanderen,” zegt professor Staub. “Dat is een van de redenen waarom lokale overheden fiscale stimulansen aanbieden aan bedrijven die bereid zijn te verhuizen. De komst van Amazon naar New York en Washington volgt datzelfde patroon. In New York opent het bedrijf een kantoor in Long Island City, rechtover Manhattan, op een locatie die grenst aan het woongebied met het laagste inkomen van het hele land en waar het mediane gezinsinkomen ruim onder het federale armoedeniveau blijft.”

“Volgens de politici zal die bevolking profiteren van de komst van Amazon,” zegt Alexandra Staub. “In werkelijkheid moet worden vastgesteld dat een dergelijke beweging, waarbij vooral hoogopgeleide specialisten zijn betrokken, meestal tot gentrificatie leidt. De betrokken wijk kent weliswaar een economische ontwikkeling en ziet ook de prijzen van zijn onroerend goed stijgen. De armere bevolking wordt door de gestegen levensduurte echter gedwongen te vertrekken wordt vervangen door een rijkere populatie. Dat probleem wordt echter gemotiveerd door het utilitarisme, waarbij gestreefd wordt naar de beste levensvoorwaarden voor de samenleving als geheel.”

“Wat echter in dergelijke overwegingen wordt gemist, zijn de maatschappelijke kosten,” beklemtoont professor Staub. “Het utilitarisme houdt geen rekening met de verstoorde levens van de individuen die moeten vertrekken of met een gebrek aan toegang tot de superieure diensten die door de nieuwe situatie kunnen worden geboden. Wanneer bij dergelijke operaties geen voorwaarden of beperkingen worden opgelegd, kan de gentrificatie meestal volop bloeien. De grotere gemiddelde welvaart is niet het gevolg van verbeterde levensomstandigheden voor de originele bewoners, maar is wel te danken aan het feit dat de armste bevolkingsgroepen zijn moeten vertrekken.

“Onderzoek naar gentrificatie is de voorbije periode verschoven van de arme bevolking die is moeten vertrekken, naar de rijkere middenklasse die zich in de buurt is komen vestigen,” aldus Staub. “Daarbij wordt de focus gelegd op concepten zoals competitieve vooruitgang en regeneratie, revitalisering en renaissance. Onder meer stedenbouwkundige Richard Florida benadrukte dat steden met een grote boheemse bevolking van kunstenaars en intellectuelen een economische bloei kennen. Florida had het over een creatieve klasse die verantwoordelijk is voor het economische succes van een stad.”

“Stadsbesturen grepen de ideeën van Florida al snel aan om hun eigen projecten voor stadsvernieuwing te promoten,” beklemtoont Staub. “Wanneer wetenschappers en stadsbesturen zich op de nieuwkomers focussen, wordt de ontheemde arme klasse twee keer vergeten. Niet alleen worden ze weggeduwd uit een locatie die ze ooit hun thuis hebben genoemd, maar bovendien verdwijnen ze, op enkele uitzonderingen, ook uit de bekommernissen van het stedelijk beleid. Een dergelijke operatie moet ook een plan voor de armere bevolkingsgroepen en arbeidersklasse omvatten. Gentrificatie heeft ook een ethisch aspect, waarbij gedacht moet worden aan de bevolking die met de zwaarste kost wordt opgezadeld.”

Lees Verder

De Britse kiezers zouden toenmalig premier David Cameron hebben vergeven dat hij zijn beloftes voor een referendum over het vertrek van zijn land uit de Europese Unie niet zou hebben gehouden. Dat is de conclusie van een onderzoek van een studie van de University of Exeter en de Economic and Social Research Council bij meer dan achttienhonderd Britse burgers. Opgetekend werd dat een dergelijke beslissing het imago van Cameron bij slechts 28 procent van de Britse bevolking zou hebben beschadigd. Voor 70 procent zou de gebroken belofte niets aan de reputatie van de premier hebben gewijzigd. Vele ondervraagden stelden dat Cameron zijn keuze geloofwaardig had kunnen verantwoorden.

“De studie suggereert dat David Cameron zijn beslissing om niet door te gaan met het referendum effectief zou kunnen rechtvaardigen door te verwijzen naar interne of externe politieke druk,” zegt onderzoeksleider Catarina Thomson, professor politieke psychologie aan de University of Exeter. “Uit de enquête bleek dat 30 procent van de respondenten hem niet minder competent zou vinden indien hij die redenen naar voren had gebracht. Mislukte toezeggingen of een terugkeer op beleidsstandpunten worden vaak verondersteld te leiden tot een verlies aan ondersteuning. Maar in het geval van Cameron zouden de gevolgen van de ingetrokken campagne-beloftes beheersbaar zijn geweest.”

De resultaten tonen aan dat minder dan 30 procent van de deelnemers de beslissing – ongeacht de rechtvaardiging die werd gebruikt om het referendum te schrappen – niet zou hebben goedgekeurd. “Hoewel het onmogelijk is de werkelijke effecten te kennen en te kunnen bepalen hoe de eurosceptische backbenchers van Cameron zouden hebben gereageerd, hoefden de directe politieke kosten misschien niet noodzakelijk substantieel te zijn geweest. Het referendum heeft uiteindelijk de politieke carrière van David Cameron gekost, maar de conclusies zijn duidelijk. Indien hij zich uit zijn beloftes had teruggetrokken, zouden de kosten mogelijk beheersbaar zijn geweest.”

“De resultaten van de studie suggereren dat overheden het risico van geschrapte beloftes kunnen verkleinen indien ze hun beslissing kunnen rechtvaardigen, vooral wanneer de schuld kan worden gelegd op factoren buiten de eigen persoonlijke controle.” Daarbij kon volgens de onderzoekers onder meer worden gewezen op interne politieke oppositie bij de Tories, maar ook op een sterke externe oppositie of zware bezwaren van de andere lidstaten van de Europese Unie. Ook een nieuwe regering kon worden beticht, waarbij kon worden gezegd dat de nieuwe machthebbers geen plannen hadden om het referendum te houden, maar slechts een instrument was om kiezers van Ukip te lokken.

“Vooral wanneer naar externe druk had kunnen worden verwezen, zouden de negatieve effecten mogelijk beperkt zijn gebleken,” zeggen de onderzoekers.

Lees Verder

Vele Amerikaanse bedrijven hebben plannen om hun aanwezigheid in China minstens gedeeltelijk af te bouwen. Reden is het oplopende handelsconflict tussen China en de Verenigde Staten. Dat is de conclusie van een onderzoek van de American Chamber of Commerce in South China bij meer dan tweehonderd ondernemingen. Vastgesteld werd dat meer dan 70 procent van de Amerikaanse ondernemingen met een vestiging in het zuiden van China van plan zijn om geplande investeringen in hun lokale vestiging te willen uitstellen of zijn Chinese activiteiten te willen terugschroeven omdat de handelsoorlog tussen China en de Verenigde Staten hun winsten ondermijnt.

Uit het onderzoek bleek dat 64 procent van de ondervraagde ondernemingen overweegt om productielijnen buiten China in te richten, maar slechts 1 procent maakte gewag van plannen om een fabricage in Noord-Amerika op te zetten. Er wordt volgens het onderzoek vooral gekeken naar alternatieve locaties in Zuidoost-Azië. De Amerikaanse bedrijven spreken daarbij over een toenemende concurrentie van rivalen uit Vietnam,; Duitsland en Japan. Er wordt nog opgemerkt dat vooral de groothandel en de retail zwaar hebben te lijden onder de verhoogde importtarieven die de Verenigde Staten hebben ingevoerd. De landbouw is vooral door de Chinese sancties geraakt.

Nagenoeg 80 procent van de ondervraagde bedrijven erkent nadeel te ondervinden van de importtarieven die werden opgelegd. Daaruit blijkt echter ook dat de Amerikaanse maatregelen iets zwaarder doorwegen dan de Chinese sancties. Daarnaast gaf 85 procent van de Amerikaanse bedrijven aan te lijden onder de combinatie van beide sancties, tegenover slechts 70 procent van hun Chinese tegenhangers. Bedrijven uit andere landen melden een gelijkaardige impact als hun Amerikaanse sectorgenoten. Vooral wordt geklaagd over de verhoogde kostprijs van de verkochte goederen, waardoor de winstmarges worden aangetast. Ook wordt gewag gemaakt van een dalende verkoop.

Lees Verder